روز خاکستری سرد سفر یادت نیست

ناله ناخوش از شاخه جدا ماندن من

در شب آخر پرواز خطر یادت نیست

تلخی فاصله ها نیز به یادت مانده ست

نیزه در باد نشسته ست و سپر یادت نیست

خواب روزانه اگر درخور تعبیر نبود

پس چرا گشت شبانه، دربه در یادت نیست؟

من به خط و خبری از توقناعت کردم

قاصدک کاش نگویی که خبر یادت نیست

عطش خشک تو در ریگ بیابان ماسید

کوزه ای دادمت ای تشنه مگر یادت نیست؟

توکه خودسوزی هر شب پره را میفهمی

باورم نیست که مرگ بال و پر یادت نیست

تو به دل ریختگان چشم نداری بی دل

آنچنان غرق غروبی که سحر یادت نیست...